Ölüme Karşı

Ölüm tuhaf şey, gerçekten öyle. Fakat ölmekle de iş bitmiyor. Bıraktığın bir vücut oluyor. Bunun da icabına bakılması gerekiyor. Modern zamanlarda canlılığı çekilen vücudun ölmeyenler için başka bir anlamı var. Organ donörleri bıraktıkları organlarıyla başka başka insanların yaşamasını sağlayabiliyor. Çok girift bir konu. Öleceksiniz ve fakat organlarınız başkalarında çalışmaya devam edecek. Trafik kazası veya beyin kanaması sonrası ölümün kesinleşmişse daha öncesinde ettiğin beyan üzere veya ailenin insiyatifiyle organların bağışlanıyor. O göz, ciğer, o kalp de senin değil yani aslında. Kaldı ki aynı organ adını dahi bilmediğin birinden başka birine de nakledilebilir.

Üzerine gidildikçe hafifleyen, ortalama insanın üzerinde düşünmekten başını bir süre ağrıtan konular vardır. Toplum önünde konuşmak zorunda kalmak, bir yakının kaybedilmesi, başka insanların hayatları üzerinde çok pişman olunacak bir kararın verilmesi vs. ölüm düşüncesi karşısında gerçekten hafif kalıyor. "Ölsem de kurtulsam" lafı ağızdan çıkma kolaylığında gerçekleşecek bir süreç değil. Her an, çok kıymetli. Vaktin çocuğu olmak, nasipse vaktin pederi olmak çok kıymetli. Bazen üst üste özenle dizip birbirine harçla yapıştırdığın tuğlaların yıkıldığını görürsün. Durup da "Keşke hiç başlamasaydım." dememek lazım. 

Duvarı, barikatı, evi, konağı ölüme karşı kurmak da çok acınası. Beraber yapmak lazım.
Refik Tırpan ALTAY