"Küçük Sırlar, Tehlikeli Oyunlar"

"Civardayım." - Şeytan.

İrin ve ateşle yoğrulmuş, kırmızı kızıl renkli, yaradan başka bir şey gözükmeyen bir ten, iki tane siyah boynuz, meydan okuyan gözler, sivri burun, Berber Fiseyin Abiye uğrasa iki günde anca düzeltilebilecek kıllar... Şeytan tasvirini böyle yapabiliyorum. Belli ki insan da, tarih boyunca şeytanı aşağı yukarı böyle algıladı. Tasviri, "olanı anlatma şeklini" sanatçı zihinler yapar. Yani bir propagandası olan, yaratıcı zihinler yapar. Bu zihinler, nasıl böyle olmuştur? Doğuştan mı? Hayır, doğuştan olsaydı doğuşunda baş düşmanını algılayacak yetileri olmayan insanlara haksızlık yapılmış olunurdu. Bu zihinler, savaşçı atalarının, mücadeleden çekinmemiş atalarının aktardığı genlerini modern dünyada pekiştirebildiği için kavramların tasvirlerini yapabiliyorlar. Boynuz, kırmızı, kızıl, ateş, bana tehlikeyi anımsatıyor. Kötüyü değil. Bu abiler tehlikeyi anımsatır. Oysa kötü basittir, yönetilmesi, yönlendirilmesi kolaydır. Aynen salak bir arkadaşınızla sinemaya gitmek gibidir. Ama tehlike, sizi sinemaya gidecekken sinemadan uzaklaştırandır. Bu yazı antropoloji, ontoloji, sosyoloji, psikoloji, felsefe ve teoloji içerikli bir düşünce silsilesinden, boksla uğraşmış, tehlikenin farkında olan bir adamın parmaklarından dökülüyor, tehlikenin içerisinden yazılıyor. Atalarımın mücadeleci genlerini alıp genoma çevirdiğim için, tasvirin mutasyonunu modern çağda uygun şekilde anlayabiliyorum. Anlayabiliriz. Kötü tehlikeli değildir, tehlike kötüdür. Anlayabiliriz. Uzam'ı tam olarak anladığınızda uçmağa varıyoruz. Anlayabiliriz. Bir paragraf daha ayırıp aradaki boşlukta tehlike yaratmak istemem. Bu şeytan tasviri, insanın yaşadığı tehlikeler sonucunda içinde hissettiği dehşet ve kaygı karışımı duygudan doğmuştur. Size bu hissi her ne yaşatıyorsa şeytanınız odur. Diyeceğim o ki, şeytan civardadır. Bir şey sizi tehlikede hissettiriyorsa şeytandır o. Ve gelişiminiz için o tehlikeyi yaşamalı, bir kalem daha yukarı çıkmalısınızdır. Anlasanıza yahu, şeytan bizim için yaratılmıştır işte. Ona sempati duymayalım aman, hafif bir empati yeterli. Sonra yolumuza, işimize, tehlikemize bakalım dostlarım. Kheyirli tehlikeler!
Oğuz AKINCI