Marka Lenovo P2

Telefonum en uygunsuz denebilecek bir yere düştü yaklaşık bir ay kadar önce. Özverili çalışmalar sonunda telefonu çıkardım. Islak mendil ve peçete yardımıyla kuruladıktan sonra, uzmanların engin tecrübeleriyle pirince yatırdım. 48 saat pembeleşinceye kadar kurudu. Çıkardığımda çeşitli engellerle dünyaya geldi.

Cep telefonum arızalıydı artık. Müziği belli bir süre yüksek seste dinleyince hoparlör çalışmayı durduruyor, ekran kilidi yaklaşık 5 saniyede bir açılıp kapanıyordu. Fakat ben onu yine çok seviyorum. Neden bilmiyorum. Telefonumun arızalı olması beni rahatsız etmiyor.

Ben de isterdim telefonumu servise göndermeyi ve dönüş macerası boyunca yedek bir telefonla hayatıma devam etmeyi fakat hayatta her istediğimiz olmuyor değil mi? Kabullendim. Ve yine sevdim.

Telefonla aramda bir vefa duygusu oluştu. Bu süreç boyunca daha önce kullanmadığım savunma mekanizmaları oluşturdum. Mesela dedim ki "arızalı bir telefonu kullanmak bana aczimi hatırlatıyor". Dedim "ki şarjın daha çabuk tükenmesi beni daha yüksek farkındalık sahibi yapar". Halbuki savunma mekanizmalarının içinde bir miktar yalan vardır. -Dondurma üzerine dökülen sos veya fıstık nispetince- Her savunma mekanizması zamanla çürür. Artık zaman zaman telefonumun bu arızasını elektirikli ısıtıcı önünde bekletmek, saç kurutma makinesiyle höhlemek gibi çeşitli kurtarıcı işlemler yapıyorum. Faydası yok ama yapıyorum.

İşte bu da benim dansım bu da benim oyunum. Bir gün Roma'yı fethedeceğimize dair inancımda ufak bir şüphe dahi yok. Hayırlı günler, hayırlı akşamlar.

Ahmet A. KEFENOĞLU 29.10.2017 (Proje 99)