Hakkı Uyan Lan Uyan

Hakkı ile sokakları her gece arşın ederiz. Kaldırımları ölçeriz. Köpekleri taşlarız. Sokaklarda düşmüş, kaybedilmiş eşya ararız. Laflarız. Her gece laf lafı açar ama laf lafı kapatmaz. İşimiz yok, iş bulamıyoruz. İş buluyoruz ama işsiziz. İşe talip değiliz, biz matlup olmayı bekliyoruz. İşler de bizi bekliyor.

Yine bir gün Hakkı'yla arka mahallede yürürken, önümüze nah kahvedeki lcd gibi kocaman bir levha açıldı. Levha dediğime bakmayın. Pırıl pırıl parlayan kocaman bir ışık. Şaşırdık...

-Hakkı ulan bu ne lan?
-Bunu ben televizyonda gördüm. Çok cix bir şey bu. Port diyorlar buna.
-Lan manyak! Ne bu gecenin üçünde düştü önümüze?
-Valla bilmiyorum. Esas oğlan bunun içinden geçip başka gezegene gidiyordu ekibiyle. Girek mi içine?
-Lan oğlum kündeye gelmeyelim. Sağda solda adam da yok.
-Dur ben bunun bir arkasına bakayım.

Hakkı portun arkasına geçti, önüne geçti. İki elini uzatıp sıcaklık geliyor mu diye bakıyor. Sırıtıyor. Heyecanlanıyor fakat benim bilgime bir bilgi katmıyordu. Gecenin üçünde bu parlayan levha hakkında hiçbir şey bilmiyordum.

Hakkı bir dakika boyunca sağına soluna baktı. Bir elini uzatıyor bir ayağını uzatıyor. Sırıtıyor. Arada bana bakıp pis pis gülüyordu. Bense şaşkın, gergin, tırsgın, ılgın, argın bir şekilde bekliyordum. Sadece bekliyor, sadece bakıyor. Sadece korkuyordum. Hakkı saftı. Hakkı deliydi.

Ahmet A. KEFENOĞLU 22.10.2017 (Proje 99)